کد مطلب:275554 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:565
بندگی خداوند
در مباحث توحیدی مطرح است كه خداوند متعال از همه صفات و خصوصیاتی كه در مخلوقات مادی و غیر مادی وجود دارد منزه و متعالی است. یعنی بین خالق و مخلوق هیچ شباهتی از هیچ جهتی وجود ندارد. بنابر این خداوند متعال، صورت ندارد، دست ندارد، چشم و زبان ندارد، خشم و خشنودی ندارد. این صفات، مربوط به مخلوقات بوده، در خدای تعالی نیست. صورت و دست و چشم و زبان خدا، حجت های او، پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله و سلم و اهل بیت آن حضرت - و در زمان ما حضرت مهدی علیه السلام - می باشند. آنان صورت خدایند، زیرا برای توجه به خدا باید به آنان توجه كنیم. آنها دست خدایند زیرا كه خداوند از قدرت خود به آنان اعطا كرده، آنها وسیله دریافت و انتشار لطف و فیض خدا در میان مخلوقاتند. آنها چشم خدا هستند زیرا كه امام هر زمان از جانب حق بر مردم آن زمان، شاهد و ناظر می باشد. آنها زبان خدایند، زیرا كه دستورات حق را برای مردم بیان می كنند. خشم و خشنودی آنان خشم و خشنودی خدا است و اطاعت از آنان بندگی خدا است. پس بندگی خدا از غیر طریق اطاعت آنان و در غیر راه ولایت آنان انجام نمی پذیرد. امام صادق علیه السلام خطاب به ابن ابی یعفور فرمودند: بدرستی كه خداوند یگانه و یكتا بوده و در یكتایی خود یگانه
[ صفحه 24]
است، همه امور تنها در دست او است. مخلوقاتی را آفرید و سپس امر دینش را به آنها واگذار كرد، پس ما آن مخلوقاتیم. ای پسر ابی یعفور، ما حجت خدا در میان بندگان و گواهان خدا بر خلق و امین بر وحی الهی و خزانه دار علم او هستیم. ما صورت خداییم كه از آن بسوی خدا توان رفت و ما چشم خدا در میان مخلوقاتیم و ما زبان گویای خداوند بوده، قلبی هستیم كه علم او را در بر گرفته، دری هستیم كه بسوی او راهنمایی می كند. ما عمل كننده به امر او و دعوت كننده به راه او بوده، خدا توسط ما شناخته می شود. و از (طریق ولایت) ما بندگی می گردد، ما راهنمایان بسوی خدا هستیم و اگر ما نبودیم خدا بندگی نمی شد. [1] آن حضرت در روایت دیگر فرمودند: خدای بزرگ همچون ما ناراحت نمی شود، ولی او اولیایی را برای خود آفرید كه آنان ناراحت و خشنود می گردند. (زیرا كه) آنان مخلوق بوده تحت تدبیر خدایند. پس خداوند، خشنودی آنان را خشنودی خود و خشم آنان را خشم خود قرار داده است، زیرا كه آنان، دعوت كنندگان بسوی خدا و راهنمایان بسوی او می باشند... [2] همین مضمون را در زیارت جامعه این گونه می خوانیم: من اراد الله بدء بكم و من وحده قبل عنكم و من قصده توجه بكم. هر كس كه خدا را بخواهد، از شما اهل بیت آغاز می كند و آن كس
[ صفحه 25]
كه به یگانگی خدا ایمان آورد، آن را از شما اهل بیت می پذیرد و هر كس بخواهد بسوی خدا رو كند، به شما اهل بیت توجه می نماید. در حدیث قدسی آمده است: ان اعظم الطاعات توحیدی و تصدیق نبیی و التسلیم لمن ینصبه بعده و هو علی بن ابی طالب علیه السلام و الائمه الطاهرون من نسله علیهم السلام به درستی كه برترین راه بندگی من، اعتقاد به یكتایی من و قبول پیامبر من و تسلیم بودن در برابر كسی است كه پیامبر او را منصوب نموده، یعنی علی بن ابی طالب و پیشوایان معصوم از نسل او می باشد. [3] از این روی اگر ما در مقام بندگی خدا و اطاعت از او باشیم، بندگی و عبادت بستری جز ولایت اهل بیت و اطاعت از امام علیه السلام و توجه و توسل به او ندارد.
[ صفحه 26]
[ صفحه 24]
است، همه امور تنها در دست او است. مخلوقاتی را آفرید و سپس امر دینش را به آنها واگذار كرد، پس ما آن مخلوقاتیم. ای پسر ابی یعفور، ما حجت خدا در میان بندگان و گواهان خدا بر خلق و امین بر وحی الهی و خزانه دار علم او هستیم. ما صورت خداییم كه از آن بسوی خدا توان رفت و ما چشم خدا در میان مخلوقاتیم و ما زبان گویای خداوند بوده، قلبی هستیم كه علم او را در بر گرفته، دری هستیم كه بسوی او راهنمایی می كند. ما عمل كننده به امر او و دعوت كننده به راه او بوده، خدا توسط ما شناخته می شود. و از (طریق ولایت) ما بندگی می گردد، ما راهنمایان بسوی خدا هستیم و اگر ما نبودیم خدا بندگی نمی شد. [1] آن حضرت در روایت دیگر فرمودند: خدای بزرگ همچون ما ناراحت نمی شود، ولی او اولیایی را برای خود آفرید كه آنان ناراحت و خشنود می گردند. (زیرا كه) آنان مخلوق بوده تحت تدبیر خدایند. پس خداوند، خشنودی آنان را خشنودی خود و خشم آنان را خشم خود قرار داده است، زیرا كه آنان، دعوت كنندگان بسوی خدا و راهنمایان بسوی او می باشند... [2] همین مضمون را در زیارت جامعه این گونه می خوانیم: من اراد الله بدء بكم و من وحده قبل عنكم و من قصده توجه بكم. هر كس كه خدا را بخواهد، از شما اهل بیت آغاز می كند و آن كس
[ صفحه 25]
كه به یگانگی خدا ایمان آورد، آن را از شما اهل بیت می پذیرد و هر كس بخواهد بسوی خدا رو كند، به شما اهل بیت توجه می نماید. در حدیث قدسی آمده است: ان اعظم الطاعات توحیدی و تصدیق نبیی و التسلیم لمن ینصبه بعده و هو علی بن ابی طالب علیه السلام و الائمه الطاهرون من نسله علیهم السلام به درستی كه برترین راه بندگی من، اعتقاد به یكتایی من و قبول پیامبر من و تسلیم بودن در برابر كسی است كه پیامبر او را منصوب نموده، یعنی علی بن ابی طالب و پیشوایان معصوم از نسل او می باشد. [3] از این روی اگر ما در مقام بندگی خدا و اطاعت از او باشیم، بندگی و عبادت بستری جز ولایت اهل بیت و اطاعت از امام علیه السلام و توجه و توسل به او ندارد.
[ صفحه 26]
[1] التوحيد:152 ح 9.
[2] التوحيد:169 و 168 ح 2 - كافي 145:1 و 144.
[3] بحار 96:27 ح 59.